RFID, yani radyo dalgası kimlik sistemleri; mağazalardaki ürünlerin işaretlenmesinden tutun da büyük birkaç günlük seminerlerde katılımcıların işare… öhm, kayıt ve takip işlerinin yapılmasını kolaylaştıran bir sistem olarak geniş kullanım alanları bulmuş bir teknoloji.

Küçük bir yonga üzerindeki sayısal etiket, yapıştırıldığı nesne bir algılayıcının yanından geçtiğinde kendiliğinden okunuyor. Uygulama temelde bu kadar basitken getirdiği kolaylıkların haddi hesabı yok. Tabii her zaman iyi amaçlara hizmet etmeyebilir de.

Birçok kişi çalıştığı yere girerken bir kartı okuyucuya tutup, turnikelerden veya kapılardan geçiyor. Sonuçta işlem güvenli gibi görünüyor. Başka okuyucular bunu okusa da şifrelenmiş veri pek bir anlam ifade etmiyor. Diğer taraftan kullandığınız yaka kartını çıkarttığınızda özgürsünüz; hiç bir kapı sizi siz istemedikçe tanımıyor.

Peki ya derinin altına yerleştirilirse? Bazı şirketler bunu, çalışanlarına gönüllü olarak uygulatmak istedi. Elbette çok fazla talibi çıkmadı. Kimse her döndüğü köşede, Azınlık Raporu’ndan çıkmışsınız gibi kendisine "Günaydın Hüseyin!", denmesini istemez herhalde.

En son Kaliforniya valisi Arnold’un "yok daha neler" diyerek reddettiği bir tasarı, insanların devlet organlarıyla olan ilişkilerini deri altındaki bir RFID aygıtıyla sağlamalarını öngörüyordu. Malum, o kadar bilim kurgu yapıtta rol aldığından olsa gerek, sorunun nerelere varabileceğini kendisi daha iyi biliyor.

Üzerinizde kurtulamadığınız ve istemediğinizde kapatamayacağınız bir etiketle gezmek herhalde hoş olmazdı. Tamam, devlet vatandaş üzerinde hakimiyet kurmalı görüşü de tamamen yumuşatılıp vazgeçilecek bir nitelik olmayabilir; velâkin fişleme deyiminin deyimlikten çıkması, iyi devlet-kötü devlet ikileminde önemli bir ayrıma gidebilecek bir durum.

SDN Yorumları 2 Yorum